Tου ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
"Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: O λαϊκισμός και ο ελιτισμός". Μάνος Χατζιδάκις.
Η οικονομική κρίση έχει, ίσως, δύο όψεις. Η μία αφορά την εξαθλίωση στην οποία έχει οδηγηθεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και ταυτοχρόνως την οργή της κοινωνίας προς τους πολιτικούς και τα κόμματα που τόσα χρόνια κυβερνούσαν. Οργή απολύτως δικαιολογημένη καθώς τίθενται πλέον σημαντικά ζητήματα επιβίωσης μεγάλου τμήματος του πληθυσμού αλλά αρκετοί πολιτικοί εξακολουθούν να ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, μακριά από την σκληρή πραγματικότητα.
Η άλλη όψη δεν περιέχει τόσο οργή, όσο επιθυμία για αλλαγή. Προϋποθέτει, ωστόσο, να κάνουμε αυτοκριτική. Για τα δικά μας λάθη. Για τους δικούς μας ψήφους στη βάση πελατειακών -μόνο- σχέσεων και όχι πραγματικής αγάπης για την πατρίδα και τον συνάνθρωπο. Για την εικονική ευημερία, που ήταν βασισμένη σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Τώρα, ο κίνδυνος που εγκυμονείται είναι να αφουγκραστούμε φωνές λαικισμού που απλώς χαιδεύουν τα αφτιά του οργισμένου πλήθους δίχως, όμως, να δίνουν λύσεις. Να χαθούμε σε πελάγη γκρίζα που στρέφονται ακόμα και κατά της ίδιας της -αντιπροσωπευτικής έστω- Δημοκρατίας. Με τη μεγαλύτερη ευθύνη για το δημοκρατικό έλλειμμα να βαρύνει την ίδια την εξουσία, όταν άλλα υπόσχεται και άλλα πράττει με αποτέλεσμα η αντιπροσώπευση να πηγαίνει… περίπατο.
Ωστόσο, τώρα, ήρθε, ίσως, η ώρα να μάθουμε να ζούμε διαφορετικά. Για να μπούμε στο "εμείς" του Κόσμου. Και όχι να μείνουμε στο "εγώ". Τον δρόμο δείχνουν οι κινήσεις αλληλεγγύης που δεν είναι λίγες. Τον δρόμο ανοίγουν οι προτάσεις για αυτοργάνωση και αυτοδιαχείριση που διαχέονται σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας.
Το ζητούμενο είναι πώς θα αλλάξει η κατάσταση και πώς θα επιστραφούν στους εργαζομένους δικαιώματα που, μέσα σε μια νύχτα, ακυρώθηκαν. Πώς θα περισωθεί η κοινωνική συνοχή. Πώς θα αντιμετωπίσουμε το παρελθόν με κριτικό πνεύμα για να μεταβούμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Χωρίς τα λάθη του παρελθόντος. Αλλά και χωρίς μηδενισμούς και ισοπεδώσεις που όχι μόνο δεν βοηθάνε αλλά μας πάνε χρόνια πίσω.
Το θέμα είναι να βγούμε ζωντανοί και πιο σοφοί από τον πόνο της κρίσης. Αλλά αυτό προϋποθέτει πολιτισμό, Παιδεία, καλλιέργεια και αγάπη.
Ιδού το στοίχημα για έναν καλύτερο μελλοντικό κόσμο.
Γιατί όπως είχε πει και ο Στέλιος Ράμφος σε πρόσφατη εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής: "Τώρα δεν υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί. Πρέπει τώρα να νικήσουμε τον κακό εαυτό μας με ένα και μόνον όπλο: τη σοφία του πόνου. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να τραβήξουμε για να πετύχουμε".
(Ελευθεροτυπία - 19/2/2013)
Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=344823
"Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: O λαϊκισμός και ο ελιτισμός". Μάνος Χατζιδάκις.
Η οικονομική κρίση έχει, ίσως, δύο όψεις. Η μία αφορά την εξαθλίωση στην οποία έχει οδηγηθεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και ταυτοχρόνως την οργή της κοινωνίας προς τους πολιτικούς και τα κόμματα που τόσα χρόνια κυβερνούσαν. Οργή απολύτως δικαιολογημένη καθώς τίθενται πλέον σημαντικά ζητήματα επιβίωσης μεγάλου τμήματος του πληθυσμού αλλά αρκετοί πολιτικοί εξακολουθούν να ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, μακριά από την σκληρή πραγματικότητα.
Η άλλη όψη δεν περιέχει τόσο οργή, όσο επιθυμία για αλλαγή. Προϋποθέτει, ωστόσο, να κάνουμε αυτοκριτική. Για τα δικά μας λάθη. Για τους δικούς μας ψήφους στη βάση πελατειακών -μόνο- σχέσεων και όχι πραγματικής αγάπης για την πατρίδα και τον συνάνθρωπο. Για την εικονική ευημερία, που ήταν βασισμένη σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Τώρα, ο κίνδυνος που εγκυμονείται είναι να αφουγκραστούμε φωνές λαικισμού που απλώς χαιδεύουν τα αφτιά του οργισμένου πλήθους δίχως, όμως, να δίνουν λύσεις. Να χαθούμε σε πελάγη γκρίζα που στρέφονται ακόμα και κατά της ίδιας της -αντιπροσωπευτικής έστω- Δημοκρατίας. Με τη μεγαλύτερη ευθύνη για το δημοκρατικό έλλειμμα να βαρύνει την ίδια την εξουσία, όταν άλλα υπόσχεται και άλλα πράττει με αποτέλεσμα η αντιπροσώπευση να πηγαίνει… περίπατο.
Ωστόσο, τώρα, ήρθε, ίσως, η ώρα να μάθουμε να ζούμε διαφορετικά. Για να μπούμε στο "εμείς" του Κόσμου. Και όχι να μείνουμε στο "εγώ". Τον δρόμο δείχνουν οι κινήσεις αλληλεγγύης που δεν είναι λίγες. Τον δρόμο ανοίγουν οι προτάσεις για αυτοργάνωση και αυτοδιαχείριση που διαχέονται σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας.
Το ζητούμενο είναι πώς θα αλλάξει η κατάσταση και πώς θα επιστραφούν στους εργαζομένους δικαιώματα που, μέσα σε μια νύχτα, ακυρώθηκαν. Πώς θα περισωθεί η κοινωνική συνοχή. Πώς θα αντιμετωπίσουμε το παρελθόν με κριτικό πνεύμα για να μεταβούμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Χωρίς τα λάθη του παρελθόντος. Αλλά και χωρίς μηδενισμούς και ισοπεδώσεις που όχι μόνο δεν βοηθάνε αλλά μας πάνε χρόνια πίσω.
Το θέμα είναι να βγούμε ζωντανοί και πιο σοφοί από τον πόνο της κρίσης. Αλλά αυτό προϋποθέτει πολιτισμό, Παιδεία, καλλιέργεια και αγάπη.
Ιδού το στοίχημα για έναν καλύτερο μελλοντικό κόσμο.
Γιατί όπως είχε πει και ο Στέλιος Ράμφος σε πρόσφατη εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής: "Τώρα δεν υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί. Πρέπει τώρα να νικήσουμε τον κακό εαυτό μας με ένα και μόνον όπλο: τη σοφία του πόνου. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να τραβήξουμε για να πετύχουμε".
(Ελευθεροτυπία - 19/2/2013)
Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=344823
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου