Του ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΖΑΖΗ
ankaz2012@hotmail.com
Τι ωραία! Μπαίνει η άνοιξη! Το πρωί θα κάνει ψόφο και το μεσημέρι ο ιδρώτας θα ανοίγει πόλεμο με το αποσμητικό σου. Τα πουλάκια, που αλλού τρων κι αλλού πίνουν, θα επιλέξουν πάλι την βεράντα σου ως κατάλληλη ερωτική φωλιά. Νεογνά με στόματα ορθάνοιχτα και τα δικά σου μάτια, ερμητικά κλειστά. Από όνειρα και υγρασίες δυτικών υπνοδωματίων. Περνάς μαζί με τον χρόνο. Σαν να πέρασε μια βδομάδα από τον τελευταίο κουραμπιέ κι ακόμα η άχνη γαργαλά τον ουρανίσκο. Σαν χθες στίβα οι ευχές για «υγεία πάνω απ' όλα» κι ένα 13 με αμνησία γρουσούζικης παράδοσης. Σαν λίγο πριν άγιος έρωτας, στάμπα καθολικισμού στην ούγια κατακόκκινου σώβρακου. Τώρα, κόβεις τον Μάρτη σε μικρά κομμάτια χαρτοπόλεμου, πρόσχαρα καταπίνοντας ξεροψημένα μουστάκια καλαμαριών και τσακιστές ελιές. Τσάκισες και τη σελίδα από το ημερολόγιο, να μην περάσει η Καθαρά Δευτέρα και ξεχαστείς. Να σηκώσεις το βλέμμα ψηλά και μακριά, μέχρι εκεί που ο ορίζοντας γίνεται συνήθεια. Για να εντοπίσεις αετούς στα χρώματα της Π.Α.Ε. Πλατανιά, που ενίοτε σε κάνει τόσο μα τόσο υπερήφανο τις Κυριακές. Νιώθεις και το σώμα σου να ξυπνάει σιγά σιγά. Σε ύφεση τόσων χειμωνιάτικων μηνών με άνεργο πνεύμα και άνευρο τηλεκοντρόλ, να παραπαίει μεταξύ γαλλόφωνων εδεσμάτων και τουρκομπαρόκ ξιπασιάς. Μικρή δόση φαγητού το πρώτο αλλά καλοβαλμένο σε πιάτο που δεν φτάνει στο τραπέζι σου. Γιγάντια δόση το δεύτερο μέχρι που η μάνα έγινε Βαλιντέ, ο έρωτας σεβντάς και το δειλινό τσοκ γκιουζέλ για να 'ναι αληθινό. Σε πλήρη ανάπτυξη μόνο η απορία σου για το μελλούμενο. Και το χασμουρητό σε κάθε άνω τελεία των ειδήσεων. Αν ανοίξει κι άλλο ο καιρός, θα σταματήσεις και τις ειδήσεις. Καιρό τώρα άλλωστε έχουν σταματήσει να μιλάνε για εσένα. Τα στατιστικά αφορούν σχεδόν πάντα μια εργατική ομάδα, τις απεργίες της οποίας έχεις φανατικά μισήσει. Η φτώχεια κάποιων άλλων πάντα ξεπερνάει την δική σου και ο μισθός σου ακροβατεί, επιμένοντας παρόλα αυτά να παραμένει πάνω από τον μέσο μισθό των Βαλκανίων. Σακκούλες γεμίζουν για να χορτάσει κάποιος άλλος. Ρούχα συγκεντρώνονται για να ζεσταθούν ανώνυμοι αναξιοπαθούντες. Τα καταφέρνεις εσύ κουτσά στραβά. Κυρίως στραβά. Με σάλιο αλληλεγγύης αφήνεσαι στον καναπέ να πιπιλίζεις παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Για σένα ευτυχώς πάντα υπάρχει αυτός ο άλλος. Σε αυτόν κατά περίπτωση, μοιράζεις απλόχερα τον τίτλο του φτωχού, του τεμπέλη και του εργάτη της καρπαζιάς. Βούλγαροι διανέμουν τα σουβλάκια σου, Αλβανοί μαζεύουν τις ελιές, Πακιστανοί καθαρίζουν τα τζάμια του αυτοκινήτου, Αιγύπτιοι ρίχνουν τα δίχτυα σου. Αργά το απόγευμα νευριάζεις, χτυπημένος από αλλεργία κι εγωισμό και μέχρι το βράδυ εύχεσαι απελάσεις κι επιχειρήσεις σκούπας. Εντάξει. Δεν είσαι κακός. Απλά ξέχασες τι σημαίνει να δείχνεις καλοσύνη. Η καλοσύνη κοιμάται μέσα σου, προστατευμένη από λίπος παχυλών δεκαετιών εύκολου χρήματος. Αναζωπυρώνεται όμως με τον καιρό, καθώς σαράντα μέρες αρχίζουν να μετρούν αντίστροφα μέχρι το Θείο Πάθος. Το χέρι θα ξαναθυμηθεί τροχιές σταυρού. Όλα περνούν από το χέρι σου. Η μούντζα της αγανάκτησης, ο σταυρός της μεταμέλειας, ο σταυρός προτίμησης. Προσημειωμένος. Να συντηρεί βουλευτικές ασυλίες και άσυλα μεταπολιτευτικής ανικανότητας. Λίγο μπερδεμένος είσαι. Έτοιμος να κόψεις την λαγάνα σε τυχερά νομισματούχα τρίγωνα βασιλόπιτας. Που φέτος δεν μπορείς να αποφασίσεις τι να ντυθείς. Η στρατιωτική στολή του εκλιπόντος Ούγκο Τσάβες σου πέφτει λιγάκι σοβαρή. Και το ταγιέρ της Μέρκελ σε πιέζει στο στομάχι. Το σακάκι του Τσίπρα σε στενεύει στους ώμους. Σε αποσυντονίζει καταβάθος κι η απουσία της γραβάτας. Κι αυτό του Σαμαρά, τονίζει ανεπανόρθωτα την ισχνάδα σου. Συν το ότι βαθιά μέσα σου νιώθεις λιγάκι άκεφος. Όχι γιατί δεν έχεις τις απαντήσεις, αλλά κυρίως γιατί ξέχασες να εντοπίζεις τις ερωτήσεις που οι καιροί απαιτούν. Αλλά δεν πειράζει. Λίγο ροζ από τον ταραμά, θα δώσει χρώμα στο χαμόγελό σου. Το πράσινο από το ντολμαδάκι θα φέρει αισιόδοξες σκέψεις. Το κόκκινο της ντομάτας θα παραμένει μόνο να χτυπά συναγερμό. Μα μες στον θόρυβο του Καρνάβαλου θα βρεις τρόπο να κρύψεις την όποια ανησυχία σου. Για το καλό της οικογένειας. Των παιδιών. Για το καλό πάντα των άλλων και του τόπου. Τι θα ντυθείς εντέλει;
(Χανιώτικα νέα - 16/3/2013)
ankaz2012@hotmail.com
Τι ωραία! Μπαίνει η άνοιξη! Το πρωί θα κάνει ψόφο και το μεσημέρι ο ιδρώτας θα ανοίγει πόλεμο με το αποσμητικό σου. Τα πουλάκια, που αλλού τρων κι αλλού πίνουν, θα επιλέξουν πάλι την βεράντα σου ως κατάλληλη ερωτική φωλιά. Νεογνά με στόματα ορθάνοιχτα και τα δικά σου μάτια, ερμητικά κλειστά. Από όνειρα και υγρασίες δυτικών υπνοδωματίων. Περνάς μαζί με τον χρόνο. Σαν να πέρασε μια βδομάδα από τον τελευταίο κουραμπιέ κι ακόμα η άχνη γαργαλά τον ουρανίσκο. Σαν χθες στίβα οι ευχές για «υγεία πάνω απ' όλα» κι ένα 13 με αμνησία γρουσούζικης παράδοσης. Σαν λίγο πριν άγιος έρωτας, στάμπα καθολικισμού στην ούγια κατακόκκινου σώβρακου. Τώρα, κόβεις τον Μάρτη σε μικρά κομμάτια χαρτοπόλεμου, πρόσχαρα καταπίνοντας ξεροψημένα μουστάκια καλαμαριών και τσακιστές ελιές. Τσάκισες και τη σελίδα από το ημερολόγιο, να μην περάσει η Καθαρά Δευτέρα και ξεχαστείς. Να σηκώσεις το βλέμμα ψηλά και μακριά, μέχρι εκεί που ο ορίζοντας γίνεται συνήθεια. Για να εντοπίσεις αετούς στα χρώματα της Π.Α.Ε. Πλατανιά, που ενίοτε σε κάνει τόσο μα τόσο υπερήφανο τις Κυριακές. Νιώθεις και το σώμα σου να ξυπνάει σιγά σιγά. Σε ύφεση τόσων χειμωνιάτικων μηνών με άνεργο πνεύμα και άνευρο τηλεκοντρόλ, να παραπαίει μεταξύ γαλλόφωνων εδεσμάτων και τουρκομπαρόκ ξιπασιάς. Μικρή δόση φαγητού το πρώτο αλλά καλοβαλμένο σε πιάτο που δεν φτάνει στο τραπέζι σου. Γιγάντια δόση το δεύτερο μέχρι που η μάνα έγινε Βαλιντέ, ο έρωτας σεβντάς και το δειλινό τσοκ γκιουζέλ για να 'ναι αληθινό. Σε πλήρη ανάπτυξη μόνο η απορία σου για το μελλούμενο. Και το χασμουρητό σε κάθε άνω τελεία των ειδήσεων. Αν ανοίξει κι άλλο ο καιρός, θα σταματήσεις και τις ειδήσεις. Καιρό τώρα άλλωστε έχουν σταματήσει να μιλάνε για εσένα. Τα στατιστικά αφορούν σχεδόν πάντα μια εργατική ομάδα, τις απεργίες της οποίας έχεις φανατικά μισήσει. Η φτώχεια κάποιων άλλων πάντα ξεπερνάει την δική σου και ο μισθός σου ακροβατεί, επιμένοντας παρόλα αυτά να παραμένει πάνω από τον μέσο μισθό των Βαλκανίων. Σακκούλες γεμίζουν για να χορτάσει κάποιος άλλος. Ρούχα συγκεντρώνονται για να ζεσταθούν ανώνυμοι αναξιοπαθούντες. Τα καταφέρνεις εσύ κουτσά στραβά. Κυρίως στραβά. Με σάλιο αλληλεγγύης αφήνεσαι στον καναπέ να πιπιλίζεις παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Για σένα ευτυχώς πάντα υπάρχει αυτός ο άλλος. Σε αυτόν κατά περίπτωση, μοιράζεις απλόχερα τον τίτλο του φτωχού, του τεμπέλη και του εργάτη της καρπαζιάς. Βούλγαροι διανέμουν τα σουβλάκια σου, Αλβανοί μαζεύουν τις ελιές, Πακιστανοί καθαρίζουν τα τζάμια του αυτοκινήτου, Αιγύπτιοι ρίχνουν τα δίχτυα σου. Αργά το απόγευμα νευριάζεις, χτυπημένος από αλλεργία κι εγωισμό και μέχρι το βράδυ εύχεσαι απελάσεις κι επιχειρήσεις σκούπας. Εντάξει. Δεν είσαι κακός. Απλά ξέχασες τι σημαίνει να δείχνεις καλοσύνη. Η καλοσύνη κοιμάται μέσα σου, προστατευμένη από λίπος παχυλών δεκαετιών εύκολου χρήματος. Αναζωπυρώνεται όμως με τον καιρό, καθώς σαράντα μέρες αρχίζουν να μετρούν αντίστροφα μέχρι το Θείο Πάθος. Το χέρι θα ξαναθυμηθεί τροχιές σταυρού. Όλα περνούν από το χέρι σου. Η μούντζα της αγανάκτησης, ο σταυρός της μεταμέλειας, ο σταυρός προτίμησης. Προσημειωμένος. Να συντηρεί βουλευτικές ασυλίες και άσυλα μεταπολιτευτικής ανικανότητας. Λίγο μπερδεμένος είσαι. Έτοιμος να κόψεις την λαγάνα σε τυχερά νομισματούχα τρίγωνα βασιλόπιτας. Που φέτος δεν μπορείς να αποφασίσεις τι να ντυθείς. Η στρατιωτική στολή του εκλιπόντος Ούγκο Τσάβες σου πέφτει λιγάκι σοβαρή. Και το ταγιέρ της Μέρκελ σε πιέζει στο στομάχι. Το σακάκι του Τσίπρα σε στενεύει στους ώμους. Σε αποσυντονίζει καταβάθος κι η απουσία της γραβάτας. Κι αυτό του Σαμαρά, τονίζει ανεπανόρθωτα την ισχνάδα σου. Συν το ότι βαθιά μέσα σου νιώθεις λιγάκι άκεφος. Όχι γιατί δεν έχεις τις απαντήσεις, αλλά κυρίως γιατί ξέχασες να εντοπίζεις τις ερωτήσεις που οι καιροί απαιτούν. Αλλά δεν πειράζει. Λίγο ροζ από τον ταραμά, θα δώσει χρώμα στο χαμόγελό σου. Το πράσινο από το ντολμαδάκι θα φέρει αισιόδοξες σκέψεις. Το κόκκινο της ντομάτας θα παραμένει μόνο να χτυπά συναγερμό. Μα μες στον θόρυβο του Καρνάβαλου θα βρεις τρόπο να κρύψεις την όποια ανησυχία σου. Για το καλό της οικογένειας. Των παιδιών. Για το καλό πάντα των άλλων και του τόπου. Τι θα ντυθείς εντέλει;
(Χανιώτικα νέα - 16/3/2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου