Ενα συγκινητικό κείμενο του Σπύρου Κουτσορινάκη για τον Μαραθώνιο του Αμστερνταμ στο οποίο συμμετείχε με την αθλητική παρέα του "Ορίζοντα" δημοσιεύτηκε στα "Χανιώτικα νέα".
"Τώρα είμαστε έτοιμοι για το επόμενο στάδιο, να μεταφέρουμε τον αγώνα, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ιδέα του αθλητισμού, την αποδοχή που ζήσαμε σε όλους που θα ήθελαν να συμμετέχουν στον αγώνα για ζωή", τονίζει ο Σπύρος Κουτσορινάκης.
Το κείμενο του Σπύρου Κουτσορινάκη το αναδημοσιεύουμε από τον ιστότοπο των "Χανιώτικων νέων":
Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΟΥΤΣΟΡΙΝΑΚΗ
Πριν από έναν χρόνο ο Ρουμελιωτάκης Μάνος και ο Κωσταντινίδης Κωνσταντής είχαν μια εντυπωσιακή ιδέα. Μου είπαν να διαλέξω μια χώρα να τρέξουμε στον Μαραθώνιο σπρώχνοντάς με, με αλλά 7 μέλη από την αθλητική παρέα του “Ορίζοντα”. Οταν το άκουσα, το βρήκα εξωπραγματική ιδέα, γιατί από ό,τι ήξερα ήταν δύσκολο να τρέξει κανείς σε τέτοιο Μαραθώνιο με αναπηρικό αμαξίδιο, αλλά μου άρεσε η ιδέα και θα πήγαινα ευχαρίστως, αν οι διοργανωτές του Μαραθωνίου με δέχονταν. Διάλεξα να πάμε στην Ολλανδία που είχα ακούσει ότι είναι πολύ ωραία χώρα και θα ήταν ευκαιρία να τη δω μιας και δε μπορώ να κάνω πολλά ταξίδια τώρα πια. Η απάντηση από τους διοργανωτές ήταν θετική. Οπως μας εξήγησαν, έκαναν μια εξαίρεση, προς τιμήν της χώρας που “γέννησε” τον Μαραθώνιο. Ηταν μια ευχάριστη έκπληξη για μας.
Ολη η ομάδα, παρά τις πολλές δουλείες τους και τις λίγες ελεύθερες ώρες τους, ήταν δίπλα μου, βρίσκαμε χρόνο για παρέα και για προπονήσεις. Δεθήκαμε πολύ γρήγορα γιατί με αγκάλιασαν και με δέχτηκαν με τις πολλές ιδιαιτερότητές μου ως ισότιμο μέλος της παρέας. Στους δύο αγώνες που πήγαμε εντός Κρήτης ο κόσμος αγκάλιασε την προσπάθειά μας πολύ θερμά και έδειξε ενδιαφέρον για τους στόχους μας.
Ο καιρός πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Η μεγάλη μέρα για το ταξίδι ήταν πολύ κοντά. Είχα πολύ άγχος αν θα πετύχουμε τον στόχο μας, αν θα τα καταφέρω μακριά από την οικογένειά μου, αν θα τους κουράσω πολύ, πώς θα είναι εκεί. Τελικά το ταξίδι αρχίζει και όλα πήγαν πολύ καλά. Περάσαμε πάνω από τις Αλπεις. Μου άρεσε πολύ, όπου και αν κοιτούσα ήταν άσπρες από χιόνι. Ο ήλιος της Κρήτης ήταν πια μακριά μας.
Η Γερμάνια ήταν η πρώτη στάση μας. Για να κατεβώ από το αεροπλάνο είχα μια έκπληξη. Ενα ρομπότ – αμαξίδιο με περίμενε. Ηταν εντυπωσιακό, υπολόγιζε ποσό μεγάλα ήταν τα σκαλοπάτια του αεροπλάνου και με κατέβασε. Μακάρι όλα τα άτομα που χρειάζονται υποστήριξη, σε όλα τα μέρη του πλανήτη μας να μπορούσαν να είχαν πρόσβαση στην τεχνολογία.
Ενα βανάκι – ταξί μας περίμενε εκεί για να μας πάει στο Αμστερνταμ. Ηταν πολύ ψηλό και φοβήθηκα ότι δε θα τα καταφέρω να ανεβώ. Ομως οι φίλοι μου ήταν εκεί και χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουν μέσα στο ταξί. Τελικά ήταν πολύ εύκολο, οι φίλοι μου το έκαναν πολύ εύκολο.
Μετά από 3 ώρες φτάσαμε στο Αμστερνταμ. Στο ξενοδοχείο το δωμάτιό μας ήταν μεγάλο και άνετο ειδικά διαμορφωμένο για ΑμεΑ. Το βραδύ βγήκαμε για να πάμε για φαγητό και αμέσως παρατήρησα δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι παντού είχαν ράμπες, σωστές ράμπες στα πεζοδρόμια και επιπλέον τα ειδικά άτομα είχαν πρόσβαση σε όλα τα μεταφορικά μέσα. Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι εκεί κυβερνούν τα ποδήλατα και όχι τα αυτοκίνητα. Παντού ποδηλατόδρομοι, πολλά ποδήλατα και ελάχιστα αμάξια. Είναι ωραία πόλη για ένα ΑμεΑ. Εκεί οι κάτοικοι έχουν άλλη νοοτροπία. Θυμάμαι μια σκηνή που μου έκανε εντύπωση. Ενα αυτοκίνητο πάρκαρε πάνω στο πεζοδρόμιο και όσοι περνούσαν από εκεί το κοιτούσαν με αποδοκιμασία και κάτι έλεγαν και παρόλο που δε ξέρω ολλανδικά, μπορούσα να καταλάβω από την έκφρασή τους ότι καταδίκαζαν τη συμπεριφορά αυτή. Για την Ελλάδα τι πιο συνηθισμένο να αφήνουν τα αμάξια τους όπου βρουν.
Την άλλη μέρα πήγαμε σε ένα τεράστιο πάρκο – δάσος. Ηταν όλο πράσινο με ψηλά δέντρα, ενώ από τη μια και την άλλη πλευρά του υπήρχαν λίμνες. Αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι υπήρχε ποδηλατόδρομος, ενώ οι πεζοί πήγαιναν από το γρασίδι και κανείς δε το παραβίαζε αυτό. Πόσο εύκολη γίνεται η ζωή μας όταν σεβόμαστε τους άλλους.
Η μεγάλη μέρα του Μαραθωνίου έφτασε. Πήγαμε στο γήπεδο, πήραμε τις καρτέλες με τους αριθμούς μας, που είχαν από κάτω και τα ονόματά μας. Κοιτάξαμε μέσα στο γήπεδο. Τι δέος!!! 46.000 αθλητές και αθλήτριες από 81 χώρες ήταν εκεί. Ηταν μοναδικό το συναίσθημα να αγωνίζεσαι ανάμεσά τους. Ο αγώνας ξεκίνησε. Οι πρώτοι έφυγαν. Εμείς ήμασταν προς στο τέλος, χρειάστηκαν 25 λεπτά για να φύγουμε. Στους δρόμους όλοι με χειροκροτούσαν και φώναζαν στα αγγλικά «μπράβο» σε έμενα και την παρέα μου. Κάποιες στιγμές μας πλησίασαν αθλητές από άλλες χώρες εκδηλώνοντάς μας τον θαυμαστό τους και προτείνοντας να σπρώξουν λιγάκι το αμαξίδιο για να πάρουν δύναμη και κουράγιο. Φυσικά δεχτήκαμε να σπρώξουν και αυτοί. Ηταν εκπληκτικό και πρωτόγνωρο να βλέπεις να θέλουν ξένοι αθλητές να συμμετέχουν σε μια αλλιώτικη παρέα, μια παρέα σαν τη δική μας. Χαρήκαμε όλοι μας παρά πολύ.
Οταν ήμασταν κάπου στα 32 χιλιόμετρα, κουρασμένοι, αλλά ιδιαίτερα χαρούμενοι γιατί είχαμε καλό χρόνο και μόνο 10 χιλιόμετρα ακόμα, ξαφνικά έσπασε η μια μπροστινή ρόδα. Ολοι κοιτάζαμε τη ρόδα και μετά ο ένας τον άλλον. Να σταματήσουμε τον αγώνα; Δε υπήρχε τέτοια περίπτωση! Αναγκάστηκαν στα υπόλοιπα 10 χιλιόμετρα να με σπρώχνουν μόνο με τις δύο πίσω ρόδες του αμαξιδίου. Πράγμα που μας δυσκόλευε πάρα πολύ και μας καθυστερούσε. Ως ομάδα δε τα βάλαμε κάτω και τα καταφέραμε. Το παλέψαμε όπως πρέπει να αγωνιζόμαστε σε κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται στη ζωή μας. Οταν μπήκαμε στο γήπεδο μετά από 4,5 ώρες τρέξιμο και φτάσαμε στον τερματισμό από τα μεγάφωνα ακούστηκε “τώρα τερματίζει η παρέα από την Κρήτη της Ελλάδας” και ξαφνικά όλο το κοινό σηκώθηκε όρθιο και ζητωκραύγαζε. Ηταν κάτι το μοναδικό για όλους μας. Ημασταν νικητές στον αγώνα, φτάσαμε στον στόχο που είχαμε βάλει. Τερματίσαμε!!! Στα πρόσωπα της παρέας μου φαίνονταν η κούραση, η ικανοποίηση, η χαρά. Είμαι πολύ περήφανος για τους Ρουμελιωτάκη Μάνο, Διαμαντόπουλο Απόστολο, Κατσομπενάκη Μάνο, Μουσκουντάκη Μιχάλη, Τσιρτσάκη Γιάννη, Χρυσοχεράκη Μιχάλη. Αυτή είναι η ομάδα μου, η παρέα μου, οι φίλοι μου. Αυτό που έκαναν ήταν ένας άθλος. Είχαν μέσα τους πολλή ψύχη.
Την άλλη μέρα φύγαμε για την Ελλάδα. Μπαίνοντας στο αεροδρόμιο, μας περίμεναν μαθητές από σχολεία του Ακρωτηρίου με τους δάσκαλους τους και τα Μ.Μ.Ε. Βεβαία δε θα μπορούσαν να λείπουν οι γονείς μου. Ολοι ήταν συγκινημένοι. Η μητέρα μου έδωσε στον καθένα μας από ένα τριαντάφυλλο σαν μια κίνηση ευχαριστίας και αγάπης προς όλους μας. Ηρθε φυσικά και ο πρόεδρος του “Ορίζοντα” κ. Αδοντάκης Σπύρος να μας συγχαρεί.
Πριν από μερικές μέρες μιλούσα με έναν φίλο από την ομάδα και τον ρώτησα τι σκέφτηκε όταν έσπασε η ρόδα. Η απάντησή του αντιπροσώπευε όλη την παρέα και έδειξε τη βαρύτητα του συνθήματός μας “Αγώνας για ζωή”. Μου απάντησε ότι θα τερματίζαμε ακόμα και αν χρειαζόταν να με πάρουν στα χεριά τους και ότι αυτός ο αγώνας θα τέλειωνε στον τερματισμό… Τώρα είμαστε έτοιμοι για το επόμενο στάδιο, να μεταφέρουμε τον αγώνα, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ιδέα του αθλητισμού, την αποδοχή που ζήσαμε σε όλους που θα ήθελαν να συμμετέχουν στον αγώνα για ζωή.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους που συμμετείχαν και μας στήριξαν με οποιονδήποτε τρόπο σε αυτή την υπέροχη προσπάθεια και ιδιαίτερα του χορηγούς μας. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τον Ηλία Ράπτη, ο όποιος μας ακολουθούσε, βγάζοντας φωτογραφίες και βιντεοσκοπώντας την προσπάθειά μας. Αλλά και όλους εσάς που σταματάτε στον δρόμο και μου δίνετε “συγχαρητήρια”, σε εσάς που με χαιρετάτε με το όνομά μου γιατί δείχνετε ότι συμμετέχετε στον αγώνα μας. Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» στην ξεχωριστή «ομάδα ανθρώπων» που μου χάρισε φιλία και μοναδικές εμπειρίες.
"Τώρα είμαστε έτοιμοι για το επόμενο στάδιο, να μεταφέρουμε τον αγώνα, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ιδέα του αθλητισμού, την αποδοχή που ζήσαμε σε όλους που θα ήθελαν να συμμετέχουν στον αγώνα για ζωή", τονίζει ο Σπύρος Κουτσορινάκης.
Το κείμενο του Σπύρου Κουτσορινάκη το αναδημοσιεύουμε από τον ιστότοπο των "Χανιώτικων νέων":
Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΟΥΤΣΟΡΙΝΑΚΗ
Πριν από έναν χρόνο ο Ρουμελιωτάκης Μάνος και ο Κωσταντινίδης Κωνσταντής είχαν μια εντυπωσιακή ιδέα. Μου είπαν να διαλέξω μια χώρα να τρέξουμε στον Μαραθώνιο σπρώχνοντάς με, με αλλά 7 μέλη από την αθλητική παρέα του “Ορίζοντα”. Οταν το άκουσα, το βρήκα εξωπραγματική ιδέα, γιατί από ό,τι ήξερα ήταν δύσκολο να τρέξει κανείς σε τέτοιο Μαραθώνιο με αναπηρικό αμαξίδιο, αλλά μου άρεσε η ιδέα και θα πήγαινα ευχαρίστως, αν οι διοργανωτές του Μαραθωνίου με δέχονταν. Διάλεξα να πάμε στην Ολλανδία που είχα ακούσει ότι είναι πολύ ωραία χώρα και θα ήταν ευκαιρία να τη δω μιας και δε μπορώ να κάνω πολλά ταξίδια τώρα πια. Η απάντηση από τους διοργανωτές ήταν θετική. Οπως μας εξήγησαν, έκαναν μια εξαίρεση, προς τιμήν της χώρας που “γέννησε” τον Μαραθώνιο. Ηταν μια ευχάριστη έκπληξη για μας.
Ολη η ομάδα, παρά τις πολλές δουλείες τους και τις λίγες ελεύθερες ώρες τους, ήταν δίπλα μου, βρίσκαμε χρόνο για παρέα και για προπονήσεις. Δεθήκαμε πολύ γρήγορα γιατί με αγκάλιασαν και με δέχτηκαν με τις πολλές ιδιαιτερότητές μου ως ισότιμο μέλος της παρέας. Στους δύο αγώνες που πήγαμε εντός Κρήτης ο κόσμος αγκάλιασε την προσπάθειά μας πολύ θερμά και έδειξε ενδιαφέρον για τους στόχους μας.
Ο καιρός πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Η μεγάλη μέρα για το ταξίδι ήταν πολύ κοντά. Είχα πολύ άγχος αν θα πετύχουμε τον στόχο μας, αν θα τα καταφέρω μακριά από την οικογένειά μου, αν θα τους κουράσω πολύ, πώς θα είναι εκεί. Τελικά το ταξίδι αρχίζει και όλα πήγαν πολύ καλά. Περάσαμε πάνω από τις Αλπεις. Μου άρεσε πολύ, όπου και αν κοιτούσα ήταν άσπρες από χιόνι. Ο ήλιος της Κρήτης ήταν πια μακριά μας.
Η Γερμάνια ήταν η πρώτη στάση μας. Για να κατεβώ από το αεροπλάνο είχα μια έκπληξη. Ενα ρομπότ – αμαξίδιο με περίμενε. Ηταν εντυπωσιακό, υπολόγιζε ποσό μεγάλα ήταν τα σκαλοπάτια του αεροπλάνου και με κατέβασε. Μακάρι όλα τα άτομα που χρειάζονται υποστήριξη, σε όλα τα μέρη του πλανήτη μας να μπορούσαν να είχαν πρόσβαση στην τεχνολογία.
Ενα βανάκι – ταξί μας περίμενε εκεί για να μας πάει στο Αμστερνταμ. Ηταν πολύ ψηλό και φοβήθηκα ότι δε θα τα καταφέρω να ανεβώ. Ομως οι φίλοι μου ήταν εκεί και χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουν μέσα στο ταξί. Τελικά ήταν πολύ εύκολο, οι φίλοι μου το έκαναν πολύ εύκολο.
Μετά από 3 ώρες φτάσαμε στο Αμστερνταμ. Στο ξενοδοχείο το δωμάτιό μας ήταν μεγάλο και άνετο ειδικά διαμορφωμένο για ΑμεΑ. Το βραδύ βγήκαμε για να πάμε για φαγητό και αμέσως παρατήρησα δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι παντού είχαν ράμπες, σωστές ράμπες στα πεζοδρόμια και επιπλέον τα ειδικά άτομα είχαν πρόσβαση σε όλα τα μεταφορικά μέσα. Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι εκεί κυβερνούν τα ποδήλατα και όχι τα αυτοκίνητα. Παντού ποδηλατόδρομοι, πολλά ποδήλατα και ελάχιστα αμάξια. Είναι ωραία πόλη για ένα ΑμεΑ. Εκεί οι κάτοικοι έχουν άλλη νοοτροπία. Θυμάμαι μια σκηνή που μου έκανε εντύπωση. Ενα αυτοκίνητο πάρκαρε πάνω στο πεζοδρόμιο και όσοι περνούσαν από εκεί το κοιτούσαν με αποδοκιμασία και κάτι έλεγαν και παρόλο που δε ξέρω ολλανδικά, μπορούσα να καταλάβω από την έκφρασή τους ότι καταδίκαζαν τη συμπεριφορά αυτή. Για την Ελλάδα τι πιο συνηθισμένο να αφήνουν τα αμάξια τους όπου βρουν.
Την άλλη μέρα πήγαμε σε ένα τεράστιο πάρκο – δάσος. Ηταν όλο πράσινο με ψηλά δέντρα, ενώ από τη μια και την άλλη πλευρά του υπήρχαν λίμνες. Αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι υπήρχε ποδηλατόδρομος, ενώ οι πεζοί πήγαιναν από το γρασίδι και κανείς δε το παραβίαζε αυτό. Πόσο εύκολη γίνεται η ζωή μας όταν σεβόμαστε τους άλλους.
Η μεγάλη μέρα του Μαραθωνίου έφτασε. Πήγαμε στο γήπεδο, πήραμε τις καρτέλες με τους αριθμούς μας, που είχαν από κάτω και τα ονόματά μας. Κοιτάξαμε μέσα στο γήπεδο. Τι δέος!!! 46.000 αθλητές και αθλήτριες από 81 χώρες ήταν εκεί. Ηταν μοναδικό το συναίσθημα να αγωνίζεσαι ανάμεσά τους. Ο αγώνας ξεκίνησε. Οι πρώτοι έφυγαν. Εμείς ήμασταν προς στο τέλος, χρειάστηκαν 25 λεπτά για να φύγουμε. Στους δρόμους όλοι με χειροκροτούσαν και φώναζαν στα αγγλικά «μπράβο» σε έμενα και την παρέα μου. Κάποιες στιγμές μας πλησίασαν αθλητές από άλλες χώρες εκδηλώνοντάς μας τον θαυμαστό τους και προτείνοντας να σπρώξουν λιγάκι το αμαξίδιο για να πάρουν δύναμη και κουράγιο. Φυσικά δεχτήκαμε να σπρώξουν και αυτοί. Ηταν εκπληκτικό και πρωτόγνωρο να βλέπεις να θέλουν ξένοι αθλητές να συμμετέχουν σε μια αλλιώτικη παρέα, μια παρέα σαν τη δική μας. Χαρήκαμε όλοι μας παρά πολύ.
Οταν ήμασταν κάπου στα 32 χιλιόμετρα, κουρασμένοι, αλλά ιδιαίτερα χαρούμενοι γιατί είχαμε καλό χρόνο και μόνο 10 χιλιόμετρα ακόμα, ξαφνικά έσπασε η μια μπροστινή ρόδα. Ολοι κοιτάζαμε τη ρόδα και μετά ο ένας τον άλλον. Να σταματήσουμε τον αγώνα; Δε υπήρχε τέτοια περίπτωση! Αναγκάστηκαν στα υπόλοιπα 10 χιλιόμετρα να με σπρώχνουν μόνο με τις δύο πίσω ρόδες του αμαξιδίου. Πράγμα που μας δυσκόλευε πάρα πολύ και μας καθυστερούσε. Ως ομάδα δε τα βάλαμε κάτω και τα καταφέραμε. Το παλέψαμε όπως πρέπει να αγωνιζόμαστε σε κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται στη ζωή μας. Οταν μπήκαμε στο γήπεδο μετά από 4,5 ώρες τρέξιμο και φτάσαμε στον τερματισμό από τα μεγάφωνα ακούστηκε “τώρα τερματίζει η παρέα από την Κρήτη της Ελλάδας” και ξαφνικά όλο το κοινό σηκώθηκε όρθιο και ζητωκραύγαζε. Ηταν κάτι το μοναδικό για όλους μας. Ημασταν νικητές στον αγώνα, φτάσαμε στον στόχο που είχαμε βάλει. Τερματίσαμε!!! Στα πρόσωπα της παρέας μου φαίνονταν η κούραση, η ικανοποίηση, η χαρά. Είμαι πολύ περήφανος για τους Ρουμελιωτάκη Μάνο, Διαμαντόπουλο Απόστολο, Κατσομπενάκη Μάνο, Μουσκουντάκη Μιχάλη, Τσιρτσάκη Γιάννη, Χρυσοχεράκη Μιχάλη. Αυτή είναι η ομάδα μου, η παρέα μου, οι φίλοι μου. Αυτό που έκαναν ήταν ένας άθλος. Είχαν μέσα τους πολλή ψύχη.
Την άλλη μέρα φύγαμε για την Ελλάδα. Μπαίνοντας στο αεροδρόμιο, μας περίμεναν μαθητές από σχολεία του Ακρωτηρίου με τους δάσκαλους τους και τα Μ.Μ.Ε. Βεβαία δε θα μπορούσαν να λείπουν οι γονείς μου. Ολοι ήταν συγκινημένοι. Η μητέρα μου έδωσε στον καθένα μας από ένα τριαντάφυλλο σαν μια κίνηση ευχαριστίας και αγάπης προς όλους μας. Ηρθε φυσικά και ο πρόεδρος του “Ορίζοντα” κ. Αδοντάκης Σπύρος να μας συγχαρεί.
Πριν από μερικές μέρες μιλούσα με έναν φίλο από την ομάδα και τον ρώτησα τι σκέφτηκε όταν έσπασε η ρόδα. Η απάντησή του αντιπροσώπευε όλη την παρέα και έδειξε τη βαρύτητα του συνθήματός μας “Αγώνας για ζωή”. Μου απάντησε ότι θα τερματίζαμε ακόμα και αν χρειαζόταν να με πάρουν στα χεριά τους και ότι αυτός ο αγώνας θα τέλειωνε στον τερματισμό… Τώρα είμαστε έτοιμοι για το επόμενο στάδιο, να μεταφέρουμε τον αγώνα, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ιδέα του αθλητισμού, την αποδοχή που ζήσαμε σε όλους που θα ήθελαν να συμμετέχουν στον αγώνα για ζωή.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους που συμμετείχαν και μας στήριξαν με οποιονδήποτε τρόπο σε αυτή την υπέροχη προσπάθεια και ιδιαίτερα του χορηγούς μας. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τον Ηλία Ράπτη, ο όποιος μας ακολουθούσε, βγάζοντας φωτογραφίες και βιντεοσκοπώντας την προσπάθειά μας. Αλλά και όλους εσάς που σταματάτε στον δρόμο και μου δίνετε “συγχαρητήρια”, σε εσάς που με χαιρετάτε με το όνομά μου γιατί δείχνετε ότι συμμετέχετε στον αγώνα μας. Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» στην ξεχωριστή «ομάδα ανθρώπων» που μου χάρισε φιλία και μοναδικές εμπειρίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου