Η οικονομική βία του κράτους

Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Το δικαίωμα του Δημοσίου να προχωρεί απροειδοποίητα σε κατασχέσεις μισθών και συντάξεων από τραπεζικούς λογαριασμούς, που «επικυρώθηκε» με νέα απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), ανοίγει επικίνδυνους δρόμους.
Κυρίως εντείνει το αίσθημα ανασφάλειας του πολίτη προς το αδηφάγο κράτος. Αυτό που αντί να τον προστατεύει, τον απομυζεί. Εκείνο που αντί να του ανταποδίδει τα χρήματα που εισπράττει από τη φορολογία και τα «χαράτσια», του ζητεί συνεχώς και περισσότερα: ακόμα και για το ύψιστο αυτό αγαθό που είναι η υγεία.
Αυτό, λοιπόν, το κράτος έρχεται τώρα να απειλεί με «οικονομική βία» ανθρώπους που πιθανώς δεν έχουν να πληρώσουν. Γιατί είναι σχεδόν σίγουρο πως μαζί με τα «ξερά» θα καούν και τα «χλωρά».
Και που περιμένουν πώς και πώς το μισθό ή τη σύνταξή τους για να περάσουν το μήνα τους.
Και όλα αυτά προς τι;
Στο όνομα ποίου; Της σωτηρίας της οικονομίας της χώρας; Μα, για πλεόνασμα δεν γίνεται πια λόγος;
Στη δημοκρατία -λέγεται- δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και έτσι έπρεπε να είναι. Και έτσι είναι. Αλλά όταν έρχεται το αδηφάγο κράτος να φέρει σε αδιέξοδο νοικοκυριά και ζωές, ε, αυτό τι είναι; Ετσι θα ανοίξουν οι αγορές; Ετσι θα έρθει η ανάπτυξη; Ετσι θα συντελεστεί η πρόοδος; Επιτέλους, το κοινωνικό κράτος πότε θα ανακτηθεί;
Το κράτος αυτό που θα μπορέσει να εμπιστευθεί ξανά ο πολίτης. Το κράτος εκείνο που θα είναι κοντά στον πολίτη και όχι τόσο μακριά του.
Το Δημόσιο εκείνο που έχει «δικαίωμα» να χρωστάει, αλλά δεν αναγνωρίζει στους πολίτες την αδυναμία πληρωμής οφειλών. Τώρα, το χάσμα διευρύνεται ανάμεσα στην κοινωνία και σε πολιτικούς. Και σίγουρα όχι με ευθύνη της κοινωνίας...
(Ελευθεροτυπία - 19/6/2014)
Link: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=435704